O an zihnimde dönen tek bir şey vardı; gitmek ya da kalmak!

Ne var ki, ufak bir kol hamlesiyle beni olduğum yere geri getiren teyzeyi bu sefer daha net görebiliyorum.
Bana bir şeyler söyleme çabasında. Öylesine büyük bir gayret sarf ediyor ki, kulağımdaki kulaklıklar önemsiz kalıyor onun nezdinde.

"Üzülme yavrum! Zaman dediğin ne dir ki, göz açıp kapayıncaya kadar geçer."

Hafif bir gülümsemeyle onaylıyorum sözlerini. Zira göz açıp kapayınca bazı şeylerin değişmediğini, her kapanışta gözpınarlarımın dayanılması çok güç bir acıyla cebelleştiğini söylemeyi yeğlemiyorum.
İnsanların yaşamadıkları olgulara zerre kadar doğruluk payı olmayan yorumlarda bulunmaları gülünç kalıyor üzerlerinde.

Kapadığım kaçıncı gözdü bu? Şahidi olduğum kaçıncı ayrılık? Kaç kez daha gelecektim ayrılık kokan havaalanlarına? Kaçıncı anonsta son defa kalkacaktı hüzün tayyaresi?
Tüm bu soruların cevabı yoktu bende. O sakin tavrıyla bana hayat tecrübesinden akıl bahşetmeye çalışan teyzede de olduğunu sanmıyorum.

Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Bana çok kısaymış gibi gelen o süre zarfında birçok şey olmuş anımsayamadığım.
Pasaport kontrolünden geçip uçağa binmişim, uçak havalanmış ve inme vakti gelmiş.
Neden sonra, "Lütfen kemerlerinizi bağlayınız. İniş için alçalıyoruz." diyen kabin memuresinin sesiyle kendime geliyorum.
Boğazıma oturan kocaman yumruyla birlikte o teyzeyi görüyorum üç sıra önümde.
Heyhat! O da onlardan biriymiş işte. Bunu anlamak çok zor değildi. Dikiş makinesi, traktör parası biriktirip döneceğiz dedikleri yerden dönemeyen, iki kültür arasına sıkışıp kalmış, aidiyet duygusunu geliştiremeyen biçare insanlardan.
Ne gidilen yerde, ne de dönülmek istenen yere sığdırılamayan, hor görülmeyi olağan sayan, "Almancı" dendiğinde iç geçirip yabancılaşmış duygularını bastıramayan topluluk...

Tuhaf! Gittiğim yollar ve geride bıraktığım onlarca dönemeçten sonra...
Şimdi yine yeniden; Kaçıncı kadere boyun eğişten sonrası vuslat?

Ömer Erkan